قوله تعالى: خذ الْعفْو آسان فرا گیر کار مردمان و أْمرْ بالْعرْف و بنیکوکارى فرماى ایشان را و أعْرضْ عن الْجاهلین (۱۹۹) و روى گردان و فرو گذار نادانان.
و إما ینْزغنک من الشیْطان و هر گه که بسر بردارا از دیو ترا نزع بسر برداشتنى و سبکسار کردنى فاسْتعذْ بالله فریاد خواه بخداى إنه سمیع علیم (۲۰۰) که او شنوایى است دانا.
إن الذین اتقوْا ایشان که گرویدگاناند و آزرم دارندگان از خداى إذا مسهمْ که (۱) بایشان رسد طائف من الشیْطان دیو گرفتنى از دیو تذکروا حق را یاد کنند و در یاد آرند فإذا همْ مبْصرون (۲۰۱) تا از آن حیرتى که دیو نمود بیرون آیند و حق بینند و با صواب آیند.
و إخْوانهمْ و برادران ایشان یمدونهمْ فی الغی ایشان را در گمراهى میکشند و در آن میروانند و میدارند ثم لا یقْصرون (۲۰۲) و هیچ فرو نایستند.
۱ یعنى چون.
و إذا لمْ تأْتهمْ بآیة و هر گه که پیغامى که از تو خواهند نیارى، قالوا میگویند لوْ لا اجْتبیْتها چرا آخر سر سخن نگزینى و نه آرى قلْ إنما أتبع ما یوحى إلی منْ ربی گوى من پى بآن مىبرم که پیغام دهند بمن از خداى من هذا بصائر منْ ربکمْ این نامه ذیدهوریها است از خداوند شما و هدى و رحْمة و راهنمونى و بخشایشى لقوْم یوْمنون (۲۰۳) ایشان را که میگروند بآن.
و إذا قرئ الْقرْآن و هر گه که قرآن خوانند فاسْتمعوا له و أنْصتوا خاموش ایستید و گوش بآن دارید لعلکمْ ترْحمون (۲۰۴) تا مگر بر شما ببخشایند.
و اذْکرْ ربک فی نفْسک خداوند خویش را یاد کن در دل خویش تضرعا و خیفة بزارى و بیم و دون الْجهْر من الْقوْل و یاد کن خداوند خویش بآوازى فروتر از بانگ بالْغدو و الْآصال ببامدادها و شبانگاهها و لا تکنْ من الْغافلین (۲۰۵) و نگر از غافلان نباشى.
إن الذین عنْد ربک ایشان که بنزدیک خداوند تواند لا یسْتکْبرون عنْ عبادته گردن نمیکشند از بندگى کردن او را و یسبحونه و مىستایند بپاکى و بىعیبى او را و له یسْجدون (۲۰۶) و وى را یگانه سجود مىکنند.